Opgebrand


Opgebrand, afgebrand, uitgeblust. Wat gaan we het beestje voor naam geven? Opgebrand heb ik als titel voor deze blog gekozen. Ik heb nu vakantie, maar zit nog niet helemaal in die modus. Een opgejaagd gevoel maakt zich soms nog van mij meester. Een kwetsbaar iets, zo voelt het voor mij, want ik wil er eigenlijk nog steeds niet aan toegeven. Waaraan? Aan dat opgebrande gevoel. Het toevertrouwen aan het papier geeft me daarom nu rust. Ik probeer het van me af te schrijven. Dat voelt goed. Ik krijg het namelijk moeizaam uit mijn mond. Ik verschuil het dikwijls achter een grote glimlach…

In de aflopen periode ontmoette ik veel vrouwen, inclusief ikzelf, die dit opgebrande gevoel hebben ervaren en niet wetende wat ermee te doen. Mooi he, ook ik had die ontmoeting met mezelf. In de spiegel kijken naar mijn vermoeide ik en denken… huh…wat ging ik ook al weer doen. Of beter gezegd wat ‘moest’ ik ook al weer doen… Ja ik hoorde mezelf praten tegen de ander of was ik eigenlijk gewoon tegen mezelf aan het praten?

De eerste herkenning en het tegelijkertijd eigenlijk nog niet willen zien. Als in een ratrace door mijn leven gaan en dan ergens het vlammetje voelen doven. En maar doorgaan en maar doorgaan. Pfff….vallen en weer opstaan, nog harder vallen en weer opstaan en dan BAM komt de mokerslag en kun je niets meer. Opgebrand, totaal gevloerd, huilen om niets, onredelijk naar je omgeving, angstig en af en toe niet meer weten wat je aan het doen bent.  Het ligt op de loer om op een zwak moment de kop op te steken. Ik ben niet de enige dat weet ik. Het lijkt ook alsof ik iedere keer een nieuwe modus moet vinden om mezelf terug te vinden. Dit gebeurde natuurlijk niet van vandaag op morgen, is ook geen bewust gedrag, het is erin geslopen…

de-ballen-in-de-lucht-houdenDruk op mijn werk, druk met mijn gezin, druk met mijn sociaal leven. Het allemaal goed willen doen en ineens niet meer kunnen. Het mooie is dat ik in mijn omgeving veel vrouwen zie worstelen met hetzelfde. Al die ballen in de lucht houden en het dan ineens niet meer weten wat ze nu eigenlijk in de lucht houden. Herkenbaar?

De eerste helft van 2017 is al heel bewogen geweest op allerlei vlakken. Enerzijds heb Ik eigenlijk niets om over te klagen en toch viert mijn lichamelijke vermoeidheid hoogtij en blijf dat onrustige gevoel. Wat is dat toch? Ik weet dat mijn perfectionisme er een groot aandeel in heeft. Tel daar control-freak, fervent ja-zegger bij op en dan gaat het mis en mijn energielevel daalt naar zero.

Burn-out--600x405Ik wil zoveel en ik wil alles. Nu ga ik het lijstje niet opsommen over waar ik in wil uitblinken. Maar voor wie wil ik dat? Niemand dwingt me tenslotte. O ja, ikzelf. Wie heeft er ooit gezegd/bedacht dat de vrouw een multitasker is??? Dat is niet zo! De meeste onder ons, waaronder ikzelf, kunnen ook maar 1 ding goed doen. Ik doe er wel veel naast, meestal gaat dat goed, maar soms gaat het 1 dan weer ten koste van het ander. Tot ik het niet meer weet en er vervolgens niets meer uit mijn handen komt. Nee, die handen gaan dan in het spreekwoordelijke haar. Het vlammetje dooft en ik ervaar het opgebrande gevoel.

Het schrijven op Krachtig Mooi is van oorsprong mijn uitlaadklep. En zelfs daar kwam niets uit de pen. Kreeg de woorden niet gevonden. Kortom dit is niet ok. Nu is het niet alleen maar kommer en kwel. Ik heb ook goede dagen, doe leuke dingen, heb lieve mensen om me heen. Maar ik maak even pas op de plaats zoals dat zo mooi heet. En dit opschrijven en delen maakt het tastbaar. Ik kan er niet meer omheen. Ik erken dat het er is en laat het er zijn. Wie weet waar het me naartoe brengt.

IMG_7458Ik heb mezelf de maanden Juli en Augustus vrijgegeven om weet ik veel wat te doen. Behalve lekker van de Italiaanse zon genieten weet ik dat ook nog echt niet. Even mijn planning helemaal loslaten. Me bezinnen. De stilte in mezelf zoeken en gaan zien wat er op mijn pad komt. Dat lijkt me voor nu een heel goed plan. Ik wens iedereen een hele fijne vakantie, geniet van kleine dingen en ‘laad’ je zelf met rust!

Monique 

4 Comments on Opgebrand

  1. Judith
    18 juli 2017 at 06:54 (7 jaar ago)

    Mooie beschrijving van gevoelens waar zeker weten vele mee rondlopen. Ik wens je veel sterkte, wijsheid, geluk en eigenlijk alles wat je nodig hebt toe om deze reis in je leven te varen. X

    Beantwoorden
    • krachtigmooi
      18 juli 2017 at 07:12 (7 jaar ago)

      Dank je wel Judith ❤️

      Beantwoorden
  2. Marsha
    19 juli 2017 at 22:13 (7 jaar ago)

    Ik herken me helemaal in jouw stukje. Momenteel nu thuis met een “burn out”. Ik voel me ellendig, opgebrand en moe. Nergens meer energie voor of zin in, en ik word er niet goed van! 🙁

    Beantwoorden
    • krachtigmooi
      20 juli 2017 at 14:45 (7 jaar ago)

      Erkennen dat het er is en er laten zijn is stap 1 … de rest ben ik ook nog aan het uitzoeken …

      X

      Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

NIETS MOOIS MISSEN?

Vul dan je email adres in om je in te schrijven op deze blog en email meldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

0
Web Design BangladeshWeb Design BangladeshMymensingh