Spiritualiteit


Het valt me op dat steeds meer mensen zich bezighouden met spiritualiteit. Het woordje “spiritualiteit” heeft nog steeds een mysterieuze sluier om zich heen hangen. Het beeld van wierookstokjes en zweverigheid strookt naar mijn mening niet meer met de werkelijkheid. Het zijn echt niet allemaal zweverige mensen, zoals vaak wordt beweerd. Eerder mensen die op zoek zijn naar zichzelf. Op rationeel niveau komen ze er niet uit en vervolgens wordt een spiritueel pad bewandeld om aan zichzelf te werken. Er zijn tenslotte meerdere wegen die naar Rome leiden, dus waarom niet?

Spiritualiteit en paranormale begaafdheid wordt vaak in één adem genoemd. Hmm.. is dat wel zo? Als je 5_tips_voor_meer_spiritualiteitparanormaal begaafd bent, ben je dan automatisch spiritueel? En visa versa? Ik zie wel een verschil tussen beide. Wanneer je jezelf spiritueel vindt dan is dat in mijn beleving dat je na een zoektocht een duidelijk gevoel hebt bij het ‘hogere’ in jezelf maar ook zeker niet te onderschatten het ‘lagere’ in jezelf. Wat je hebt meegemaakt in je verleden, aangaande verdriet en pijn heb je dusdanig aangekeken en gevoeld dat het niet langer je leven bepaald. Het wordt draaglijk voor je en je voelt je niet langer meer het slachtoffer. Je kunt wat meer hebben van de mensen om je heen en het leven in zijn algemeenheid.

Als je paranormale gaven bezit wil nog niet zeggen dat je spiritueel bent. Je kunt ze bezitten maar ze niet als zodanig herkennen óf je bent je er juist wel bewust van. Het laat alleen zien dat je in staat bent om contact te maken met een andere dimensie of hoe je het ook wilt vogelsnoemen. Wat zijn dat dan voor gaven? Is het een hoog intuïtief gevoel of gaat het verder dan dat? Maar hebben we dat allemaal niet wel eens? Een naar voorgevoel, wat waarheid wordt. Je ontmoet iemand voor de eerste keer en er is een directe “klik” die heel vertrouwd voelt, alsof je elkaar al jaren kent. Je denkt aan iemand en de telefoon gaat. Mijn verstand zoekt een verklaring, mijn gevoel geeft een bevestiging dat er meer is… Ik denk dat een paranormaal begaafde niet perfect hoeft te zijn, maar dat het een persoon is die heel goed naar zichzelf durft te kijken. En zijn eigen emoties niet laat vermengen met hetgeen hij/zij ziet, hoort of voelt bij een ander. Deze persoon is in staat dat te scheiden. Dat is van een ander en hij laat dat ook bij de ander, hij maakt je alleen deelgenoot van wat hij ziet/ hoort of voelt. Zou hij zijn emoties laten vermengen dan vertroebeld dit beeld en wordt het de vraag of het nu zijn pijn is of die van de ander? De ander hoeft dat niet meteen op te merken, maar kan dat wel voelen…In mijn beleving zit daar het verschil tussen spiritueel zijn en paranormale begaafdheid.

Nu bezit ik zelf ook een sterk ontwikkelde intuïtie en een hoog inlevingsvermogen wat me helpt, om ook binnen mijn werk, sneller tot de kern door te dringen. Ik heb ook ergens verborgen sensoren zitten waardoor ik op afstand gevoelens bij anderen kan oppikken. Óf is het de energie die ik dan voel? Ik weet het (nog) niet. Een berichtje, een belletje kan me dan bevestigen of het juist is wat ik voel. Ik ben nog op onderzoek uit waar dit gevoel vandaan komt om het nog verder te ontwikkelen en te kijken wat het me kan brengen.

afscheid-nemen-bestaat-nietHet maakt mij nog niet paranormaal begaafd, wel volg ik mijn hart en ben ik spiritueel gezien al een heel eind op weg!

Monique 

Wil je hierop reageren, laat dan hieronderje reactie achter!

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

NIETS MOOIS MISSEN?

Vul dan je email adres in om je in te schrijven op deze blog en email meldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

0
Web Design BangladeshWeb Design BangladeshMymensingh