De deur! Waarom ‘de deur’ als titel van deze blog? Toeval bestaat niet. Maandagmorgen 30 november 2020, niet zomaar een maandag, maar ook nog een ‘VolleMaanDag’.
Waar zal ik eens beginnen? Ik heb al lang niets meer geschreven. Gebrek aan tijd, inspiratie en vaak ook gewoon geen zin. En nu weer in de pen geklommen met als titel; De deur. Het gaat dit keer over mijzelf en mijn werk. Ik drijf ondertussen al 10 jaar met veel empathie voor mijn medemens mijn Coachingspraktijk http://www.power-aan.nl in het pittoreske Eersel. Doelgroep; “De Midlifers”. De groep waar het meeste beweegt. Mensen begeleiden in hun veranderingsprocessen daar lag mijn missie. Dat was destijds een goede keuze om in te schieten. Vele mooie ontmoetingen volgde en Power-Aan groeide.
KrachtigMooi
Halverwege heb ik daar deze blog http://www.krachtigmooi.nl aan gekoppeld. Lekker van me afschrijven wat me bezig hield en om te delen voor wellicht wat herkenning bij een ander. Het verliet op deze manier dan mijn systeem. Ik houd niet van sporten en schrijven voelde goed. Ontspannend. Dus ook een goede keuze. Ik heb er hard voor geknokt om te staan waar ik nu sta. Ik ben er trots op dat ik die weg destijds ben ingeslagen. Altijd op gevoel. Het heeft me veel gebracht. En toch…was er nog ergens een stil verlangen voor vernieuwing/verandering. Maar in welke vorm? Werd er nu een deur geopend? Ik sprak natuurlijk genoeg Midlifers die ook mij aan het denken zette. Ben er tenslotte zelf ook 1. Maar verwierp vaak deze gedachte.
Uitstelgedrag
En van een veertiger werd ik een vijftiger en kreeg ik opnieuw kriebels. En ging ik dezelfde vragen aan mezelf stellen als aan de mensen die ik sprak. Wat nu als ik iets anders zou gaan doen? Leeftijd hoeft daarin niet een barrière te zijn toch? Maar ik ben hier schijnbaar goed in dus waarom veranderen? Twijfels, onzekerheden, mijn leeftijd, moet ik dit nog willen? Hoe ouder hoe gekker? Allerlei scenario’s speelde door mijn hoofd om vervolgens weer heel snel te verwerpen. Doe maar niet.. Als ik er niet aan dacht dan was het er niet was mijn conclusie. Veel te veel gedoe en waarvoor? Bovendien een gezin met 2 opgroeiende pubers behoefde ook de nodige aandacht. Dus ik ging gewoon door en liet het. Uitstelgedrag wil ik het nu noemen en gooide de deur weer dicht.
Corona
En toen kwam Corona. Corona werd op sommige punten mijn bondgenoot. Corona gaf me meer tijd om beter naar mijn binnenste te luisteren. En tegelijkertijd zicht op de onzekere wereld waarin we nu verkeren. Waar gaat dit naartoe? Niemand heeft de antwoorden voor de toekomst. Mijn live gesprekken zetten zich langzaam om in telefonische consulten. Dat is mooi, maar ik mistte het menselijke contact. Ook het aanraken van mensen als ze even de geruststelling nodig hadden, hoe klein ook. De verbinding die je kunt maken op het moment dat iemand voor je zit. Het kijkje te mogen nemen in hun ogen, de spiegels van de ziel. Hun lichaamstaal. De energie die iemand bij zich draagt. Het waren voor mij de tools om sneller tot de kern door te dringen. Ik vind dat een enorm gemis en ik ben nu eenmaal een mensen-mens. Dat maakte mijn werk zo dynamisch.
Verbinding
En dan word de denkmodus weer geactiveerd. Zou ik dan toch? En hoe dan? En wat dan? Eerlijk gezegd ik weet het nog niet. De liefde die ik voel om mensen te helpen, te ondersteunen, te luisteren, te horen, te zien en eigenlijk alles wat een ander beweegt blijft een grote liefde. Juist in deze tijd waarin ‘verbinding’ met alle restricties en ook nog op 1,5 meter afstand zwaar onder vuur ligt. Ik denk dat daar mijn nieuwe missie gaat liggen.
Helder heb ik het nog niet en om dat te realiseren ga ik allereerst wat ruimte creëren voor mezelf. Kort gezegd, ik neem een break. Even voor mezelf het wiel opnieuw uitvinden. Een break is een pauze en waar die pauze naartoe leid en hoe lang deze gaat duren dat ga ik meemaken. Kom ik terug op de titel van deze blog. De Deur. Waarom? Soms moet je een deur sluiten zodat je een andere weer kunt openen…
Monique ♥
Berend Jansen
21 mei 2021 at 11:38 (3 jaar ago)Gaaf!