De dokter

Afgelopen week zat ik bij de dokter. Al zo lang als ik me kan herinneren is hij mijn dokter. Niet dat ik hem vaak zie, want ik ben niet echt van het ‘dokterlopen’. Ik kom er alleen als er echt noodzaak is en als ik er zelf niet meer uitkom anders blijf ik er ver vandaan. Maar deze man is uit een houtsoort gesneden dat ik niet of weinig meer zie. Hij heeft een mooie visie op het leven en daarom wijd ik deze blog aan hem.

Mijn dokter heeft het vermogen om mij instant gerust te stellen. Gewoon om zijn ‘zijn’, wat overigens al rust uitstraalt. Ik vertrouw hem blind. Dat vertrouwen heeft hij in al die jaren verdiend. Hij heeft me geholpen bij het overlijden van mijn vader, mijn moeizame strijd in het zwanger worden, mijn afterdip na de zwangerschap, lichamelijke dingen en mijn innerlijke dilemma’s. Altijd vanuit een menselijk oogpunt.

Hij is geen man van veel woorden, maar wel met die woorden die iets geruststellend hebben. Dan ben je in mijn beleving een goede dokter. Een mens-mens. Eigenlijk heeft hij een heel holistische kijk op geneeskunde. Hij kijkt naar het geheel zonder daarbij de mens te vergeten.  We willen allemaal horen bij een bezoek dat het goed komt, hoe klein of groot dat dan ook is. Hij kan natuurlijk geen wonderen verrichten maar hij heeft het vermogen om zaken naar me te relativeren in begrijpbare taal. Dat ik naar buiten stap en denk: Oke, ik weet waar ik sta en dit zijn mijn mogelijkheden. Ik voel me dan opgelucht en serieus genomen. Hij kan dat!

Nu kwam ik daar dus afgelopen week voor de uitslag. Het documentje liggend voor hem waarmee hij mij uitleg geeft in heldere taal wat de status en eventuele veranderingen zijn. Maar het belangrijkste is eigenlijk voor mij dat hij bevestigd dat het goed is. Niet meer mezelf hoef bezighouden met wat als…ik vertrouw hem. Ditmaal liep het bezoek toch een beetje anders. Ik kwam binnen en het gesprek werd, voorafgaande aan de uitslag, anders ingestoken. Ik gaf hem een hand en twijfelde een split-second of ik hem dokter of meneer zou gaan noemen terwijl ik daar eigenlijk nooit over twijfel…Hij hield mijn hand vast en ik sprak dit uit. Hij vertelde me als je het volgens de etiquette wilt doen dan graag dokter. We lachte er even samen om en vervolgens begint hij te vertellen.

De etiquette regels voor aankomende doktoren zijn veranderd. Je mag een patiënt niet meer aanraken, geen hand op iemands arm als deze het moeilijk heeft. Meer afstand bewaren, voorzichtig zijn in je uitspraken, zakelijker zijn en hij benoemde zo nog meer dingen. Mijn dokter is een gevoelsdokter en hij weigert dus ook na  al die jaren in die nieuwe protocollen mee te gaan. Hij kijkt me aan, hij luistert naar me, zit niet naar zijn scherm te turen, toont oprechte interesse in mij als mens en als die hand nodig is dan gebruikt hij die. Hij vertelde me ook dat veel mensen te weinig praten, écht met elkaar praten. We weten niet meer wat de ander bezighoudt. Gunnen elkaar steeds minder, bang dat diegene het misschien beter heeft dan jij. Met angst en wantrouwen kijken we naar de ander. Wat resulteert in een onveilig gevoel en dat zetten we vervolgens weer vast in ons lichaam. We ontspannen te weinig en verdrinken ons in allerlei digitale mogelijkheden. Door meer te genieten van kleine dingen en van elkaar zou er veel stress kunnen worden ontnomen. Hij raakte me…

In mijn spontaniteit vertelde ik hem hoe blij ik met hem ben en waarom. Hij bedankte me vervolgens met een vriendelijke grijns, een ferme hand en een dikke knipoog (die hoogst waarschijnlijk ook niet binnen de etiquetteregels past)! Gerustgesteld en opgelucht verliet ik zijn kamer. De kamer die ik betreed in noodgevallen, om zijn geruststellende stem te horen. De kamer van ‘Mijn dokter’!

Monique ♥

Wil je hierop reageren laat dan hieronder je reactie achter!

15 februari 2016 by krachtigmooi | 2 Comments