Mama…mijn mama, ze is er gewoon! Als een vanzelfsprekendheid. Maar ze wordt ouder. Nu worden we allemaal ouder, maar gisteren kwam dat besef bij mij weer binnen dat ze écht oud wordt. Ineens zag ik dat lieve, kwetsbare, eigenwijze mensje, weer even door een ander oog.
Ik bracht haar namelijk voor de zoveelste keer naar de eerste hulp omdat ze wederom een ongelukje met haar fiets had gehad. Uitgegleden over het natte herfstblad met als resultaat een kapotte bril, kapotte wenkbrauw en een voet waarvan weer wat zenuwen en spieren beschadigd zijn. Oorzaak, omdat ze ‘even snel’ wat versierselen voor de cake die ze met haar kleindochter had gemaakt wilde halen. Verbeten van de pijn zat ze naast me in de wachtkamer van de dokter. Klagen? Echt niet! Dat zit niet in haar systeem, maar ze wil er niet aan dat ze ouder wordt en dat ze voorzichtiger moet zijn. Het was op mijn aandringen dat ze zich dan mopperend in mijn auto laat zetten om haar naar de eerste hulp te rijden, omdat de hoofdwond niet ophield met bloeden. Als ik haar fiets afpak, kan ik haar net zo goed begraven. Ze heeft een auto, maar die fiets geeft haar vrijheid. Mijn moeder is niet ziek, ze is gezond, en nog belangrijker, ze is er nog, maar zo ontzettend onhandig. Was mijn vader er nog maar om haar even op de handrem te zetten…
Ze is nog volledig zelfstandig, want laat zich niet in een bejaardenhuisje zetten. Nog niet misschien, dat is voor oude mensen! Ze wil er niet aan, terwijl alles gelijkvloers veel meer rust zou geven bij mij en mijn broer. Want ook van de trap is ze al meerdere keren afgegleden. Vele botten in haar lijf zijn al een keer gebroken. Platen in haar lijf die de boel bij elkaar houden en voor oponthoud zorgen op het vliegveld. Ingekapselde harde stukken weefsel in haar lijf, omdat ze na de zoveelste val de rust niet nam om goed te herstellen. Altijd maar doorgaan en met een happy face weer voor anderen klaar staan. Ja, dat is mijn moeder.
We snappen elkaars gedachtengang niet altijd, ze is niet mijn vriendin, want zo hoort het niet in haar beleving, ze is mijn moeder! Haar emoties uitspreken is niet haar sterkste kant, maar ik weet wat ze voor me voelt, dat ze trots op me is. Een onvoorwaardelijk gevoel wat ik ook doorgeef aan mijn dochters. Nu richt ik mijn leven wel anders in, maar dat is oké. Ik respecteer haar neteligheden en zij (soms) de mijne. Ook al weet ik dat ze niet het eeuwige leven heeft, ik hou van haar, dat lieve, kwetsbare, onhandige, ondertussen oude mensje dat mij op de wereld heeft gezet en me mede heeft gevormd. En besefte me ineens dat ik dat te weinig tegen haar zeg.
Deze morgen brak ze even toen ze hulpeloos en ontredderd op de bank zat met haar been omhoog en werd het haar even te veel. Ik heb haar vastgehouden zoals ze dat ook altijd bij mij doet en werd óók zij zich even bewust van het feit dat ze ouder wordt…Ik houd haar graag nog even bij me…
Monique ♥
