Vandaag heb ik mijn autootje verkocht! En een mini-blogje heeft hij verdiend. Een autootje met goede herinneringen. Niet mijn eerste auto, maar wel 1 die het langste bij me is geweest.
Een hele snelle actie van mezelf, want het voornemen was er eigenlijk niet om hem te verkopen. 2 weken geleden bedacht, vorige week te koop gezet, 2 dagen later verkocht. En hoewel ik hem aan een hele leuke tante heb verkocht deed het toch stiekem meer met me dan dat ik dacht…Het ging ook allemaal zo snel… Nu denk je misschien; ‘het is maar een auto’, maar ‘het besje’ was al 10 jaar bij me. Overigens in uitstekende shape!
Iedereen in het dorp kende me ook in dit autootje. Hij paste bij me, voelde me er vertrouwd in. Hij bracht me overal naartoe, heeft heel Madrid met me doorkruist en kwam vervolgens met de verhuiswagen mee naar Nederland, omdat ik er toen al geen afstand van kon doen. Op mooie zomerdagen heerlijk de kap open en menig kind werd er blij in, inclusief ikzelf. En nu is ie weg… verhuist naar de Betuwe en staat nu ergens onder de fruitbomen. Hij krijgt daar een tweede leven met wat ik al zei, een hele leuke nieuwe eigenaresse. Die er net zo blij mee is als ik destijds. Dat maakt dan weer veel goed!
Ik heb het laatste ritje gedaan deze morgen naar het postkantoor en daarna voelde dat toch even raar… Die lege plek op mijn oprit na het vertrek… Zou dat met leeftijd te maken hebben dat ik hier toch wat emotioneel op reageer of ben ik gewoon een muts!? 😉
Monique ♥
