Maandagmorgen en wat houdt me bezig? Opvoeden. Tig boeken zijn er over geschreven. Niet dat ik ze heb gelezen, maar ze zijn er. Destijds toen ik zwanger werd was ik daar helemaal nog niet mee bezig. Ik had zo lang uitgekeken naar dit kindje in mijn buik dat ik nog niet echt nadacht over opvoeden. Hoe moeilijk kon het zijn? Het uitzoeken van leuke babyspullen had toen meer mijn aandacht. Onnozel denk ik nu soms, want het is meer dan een klein mensje op de wereld zetten. Je krijgt er een verantwoordelijkheid bij. Een gebruiksaanwijzing wordt niet bijgeleverd dus je doet wat je denkt dat goed is voor je kind. Dat ging ik niet uit een boekje halen. Ik had er wel een beleving bij wat ik zeker ‘niet’ ging doen. Met mijn ouders als referentiekader. Ik zou het anders gaan doen had ik besloten. Vastbesloten was ik! Moet er weer om lachen als ik het nu opschrijf want waarom ben ik soms verbaasd als mijn mond open gaat en ik ineens mijn moeder hoor praten…
Ik ben goed door de baby-peuter-kleuter tijd gevlogen. Voorbeeldige kindjes als ik dat van ze mag zeggen. Geen moeilijke eters, geen moeilijke slapers, weinig ziek, niet vervelend. En het knutselen liet ik vaak bij het kinderdagverblijf liggen. (Ben ik nu een slechte moeder?) Ik ben namelijk nooit een knutselmoeder geweest. Een moeder die van wc rolletjes hondjes kon maken was niet voor mij weggelegd. Ik ben de praatmoeder dat was wat ik mezelf had toebedeeld. Mijn kinderen meegeven dat thuis een veilige haven is waarin alles bespreekbaar is. Ik verberg ook niets voor ze. Ben ik blij dan zien ze dat, ben ik boos dan zien ze dat, ben ik verdrietig dan zien ze dat. Niet dat ik alles in detail daarbij uitleg, maar wel dat je emoties mag laten zien en ook uitspreken.
Oké en dan worden het pubers. Ik zit daar nu midden in. Een nieuwe wereld gaat voor me open. Ze zeggen altijd dat je daarin groeit. Nou… voel me er eerder in gegooid. Bam alsof je als ouder in het diepe wordt gegooid. De stap naar het voortgezet onderwijs brengt sowieso veel veranderingen met zich mee. Nu zijn ook de tijden verandert en was mijn leven vroeger eigenlijk heel simpel. Ik vaar nu in een hele andere stroom, een hele snelle af en toe. En ik word ouder. Nu ben ik natuurlijk ook veranderd en bezorgdheid als ouder maakt zich soms van mij meester, want ik wil nog steeds het beste voor mijn kinderen. Ik wil ze zelf graag dingen laten ontdekken, maar in deze snelle wereld moet ik wel eens schakelen. Ze doen het goed, maar de eindeloze discussies die bij het pubergedrag horen en het avontuur waar ze zich iedere keer in willen storten doet me toch vaak huiveren. Tegelijkertijd herken ik mezelf van vroeger. Ik wilde dat ook en alle opgelegde regeltjes door mijn ouders wilde ik graag omzeilen. Totaal van geen kwaad bewust, onbevangen of gewoon naïef…
En hoewel ik af en toe gallisch van de discussies word kijk ik toe hoe ze op zoek zijn naar hun eigen identiteit, zie hun worstelingen en reik ze de hand als ze geholpen willen worden. Ik heb ze lief, ze hebben mij lief, ze voelen zich veilig en ze vertellen me(nog) alles. En tussen het drukke “appverkeer” van deze tijd door weten ze me altijd te vinden voor een rustpuntje, lekker ouderwets met dat kopje thee en een knuffel wanneer ze dat nodig hebben.
Monique ♥
