Ouder worden. It’s nature…maar ik heb daar van tijd tot tijd toch een beetje last van. Dan vind ik mezelf en het ouder worden even niet zó leuk. Ik heb daarin mijn goede en mijn slechte dagen. Herkenbaar? Onzekerheid, maar dan in een andere levensfase. Mijn omgeving maak ik er op mijn slechte dagen deelgenoot van door een klaagzang af te steken of bevestiging te vragen, wat dan weer niet altijd om een eerlijk antwoord vraagt. Zo’n bui heb ik nu deze morgen…
Ik keek naar mezelf in de spiegel en dacht; Nou Monique, je hebt er wel eens beter uit gezien. Een paar slechte nachten, even niet goed voor mezelf gezorgd en jawel getekend voor de dag. Die vervolgens weer wat hersteldagen nodig heeft. Wat een oneerlijkheid in het verschil tussen mannen en vrouwen. Mannen worden (in veel gevallen) charmanter naarmate ze ouder worden. Een man van middelbare leeftijd kan ik echt woest aantrekkelijk vinden. Wel een échte graag, niet te ijdel, wel verzorgd, goed gebekt, veel humor maar niet noodzakelijker wijs een afgetraind lichaam. Voor mij persoonlijk is dit zeker niet belangrijk. Een gezicht wat gesierd wordt door mooie lachrimpels en een natuurlijke sex-appeal. Dan heb je me! Ik mag daar graag naar kijken.
In tegenstelling tot vrouwen slaat daar het verval drie keer zo hard toe. Startend vanaf je veertigste. Je komt wat losser in je velletje, dat ‘netuitbedkoppie’ heeft wat langer de tijd nodig om zich te ontvouwen. En grijze haren wegwerken is een ingebouwd ritueel. Begrijp me niet verkeerd, ik zou geen 18 meer willen zijn, maar zie soms foto’s van mezelf terug en denk dan huh… die kreukels waar ik nu s’ morgens mee wakker word die zaten er toen nog niet en dan praat ik niet eens over heel veel jaren geleden. Begin ik net lekker in mijn vel te zitten, al mijn imperfecties geaccepteerd en dan begint datzelfde vel uit elkaar te vallen. Ben ik over mijn jeugdpuistjes heen (die eigenlijk te verwaarlozen waren), krijg ik rimpels…In één klap begin ik al die wijze (oude) spreuken van vroeger te begrijpen.
Elk voorjaar heeft zijn najaar, life’s a bitch and then you die.. etc. Enige irritatie wekt ook zo’n ontzettende dooddoener: “Je ziet er nog jong uit voor je leeftijd, met andere woorden…”
Laat ik heel eerlijk zijn: ouder worden, soms vind ik het écht helemaal niets. Enerzijds in mijn hoofd wordt ik blij van de wijsheid die ik heb vergaard. Anderzijds het feit dat hetzelfde hoofd, mijn gezicht welteverstaan, ouder wordt, daar heb ik dan wel moeite mee… Ik wil daar gewoon nog geen afscheid van nemen. Ik hou van mijn gezicht, de sprankeling die het nu nog bezit, hier en daar wat rimpels is ook nog te overzien, maar ik wil mijn huidige gezicht nog niet kwijt. Ik ga echt niet piepen over dat kraaienpootje dat er mag zijn, dat hoort ook bij mijn mimiek, maar de afname in puppyvet oftewel het verplaatsen daarvan naar de onderzijde van mijn gezicht vind ik minder. Ik zie hoe de boel zich verplaatst. De vorm van mijn gezicht verandert. Die had ik ‘nu’ nog niet ingecalculeerd. Dat wil ik graag vertragen. En laat ik dit dan ook maar eerlijk toegeven, ja, ik sta wel eens met mijn gezicht in mijn handen en dan trek ik zachtjes aan mijn wangen om te kijken hoe het vroeger was. Vroeger was het toch net iets beter. Ik wil best ouder worden, graag zelfs, maar ik ben op een leeftijd beland dat het me nu wel heel hard gaat. Ik zie mijn gezicht veranderen terwijl ik in de spiegel kijk. Okay, dat is dan weer een overreactie, want als ik de rest van mijn leven verder mocht met het gezicht dat ik nu heb, dan hou ik accuut op met klagen. Maar dat is het hem nou precies. Er is een proces gaande waarvan het einde niet in zicht is. Er is een tijd van komen en van gaan en de tijd van gaan is aangebroken.
Óf….
‘Aging Gracefully’, lekker mezelf zijn en mijn leeftijd niet willen verdoezelen maar het mooie ervan benadrukken. 1 ding blijft onveranderd en dat is vooral veel blijven lachen(ook zeker om mezelf) dat helpt. Brengt deze klaagzangblog meteen weer in perspectief. 😉