Tevreden of beter gezegd ’tevreden zijn’. Weten we nog wat dat is? Het hield me bezig de afgelopen week. Niet alleen afgelopen week, maar door een aantal gebeurtenissen werd ik er weer aan herinnerd. Maandagmorgen en ik ga er dus over schrijven. Het is een heel breed onderwerp dus wellicht schrijf ik er in een andere blog nog eens over.
Afgelopen week ben ik een paar dagen met mijn gezinnetje op vakantie geweest. Heerlijk, maar eigenlijk nog te kort om eens helemaal goed op te laden. We hadden fantastisch weer en mooie sneeuw en terwijl man en kinders meerdere malen de berg afdaalde nestelde ik mezelf even lekker in een zeteltje in het zonnetje om mensen te kijken. Actief skiën laten mijn knieën niet meer toe en om eerlijk te zijn is wintersport nooit mijn ding geweest. Geef mij maar zon, warm weertje, een mooie plek om te zitten, een droge witte wijn en je hebt geen kind aan me. Dat wil niet zeggen dat ik het nu niet naar mijn zin heb, behalve het warme weertje was de rest aanwezig. Nu ik ouder word ben ik me meer bewuster van mijn kwetsbaarheid en zoek de ‘danger’ niet altijd meer op. Wat dat betreft wordt ik rustiger en geniet, maar dan even anders. Zo dus ook geschiedde op die mooie witte berg in het zonnetje!
Mensen kijken en observeren daarentegen blijf ik fantastisch vinden. Dat is niet leeftijdsgebonden. Ik hoef niet noodzakelijkerwijs ook een gesprek met ze te voeren. Soms heb ik daar ook geen zin in. Past bij mijn introverte karakter, maar ik dwaal weer af. Ik was op wintersportvakantie.
Daar zat ik dus tussen veelal strak getrokken dames van alle leeftijden in flitsende skipakken en moest ineens aan mijn moeder denken. Mijn moeder… dat lieve nuchtere mens die, net als ik, ook haar ogen zou uitkijken hier op de berg in de sneeuw. Ze was er dus niet bij, maar met mijn ogen gesloten in het zonnetje ging ik in gedachten een gesprek met haar aan.
Mijn moeder is niet wereldvreemd wat betreft allerlei cosmetische handelingen, maar heeft daar wel haar ideeën over. Ze laat mensen in hun waarde wat dat betreft, want dat moet tenslotte iedereen zelf weten. Maar dat zij ooit haar gezicht zou botoxen of ergens mee laat opvullen ‘komt nicht in frage’. Never! Ook niet als ze 10 jaar jonger zou zijn. Pijnvrij zijn dat staat wel op haar verlanglijstje.
Nu sukkelt ze op het moment weer met haar gezondheid, maar klagen doet ze niet. Dat zit niet in haar systeem. Ze is van de generatie, niet lullen maar poetsen. Ik zie het wel aan haar, dat verbeten gezicht en net iets te fanatiek proberen te verbergen dat ze veel pijn heeft. Ze heeft een hoge pijngrens, iets wat ik van haar heb geërfd, wat ons beide al vaker in penible situaties heeft gebracht. Dus als ik het zie bij haar dan weet ik dat het menens is. Zij zou een moord doen voor een nieuw gestel ipv een strak getrokken gezicht. Zodat ze er weer jaren tegen kan, want ze ziet nog heel goed de kwaliteit van leven en is tevreden met wat ze heeft. Enerzijds is ze nog heel jong van geest anderzijds ze wordt ouder en nu door pijn dus beperkt in haar bewegingsvrijheid. En daar heeft ze last van. Niet van een rimpeltje meer of minder.
Maar wat zou ze nu tegen mij zeggen hier op die berg?
Geniet van de dingen die op je pad komen. Ben tevreden met wat je hebt daar wordt je rustig van. Lach veel, want dat maakt je mooi. Ben zuinig op je lichaam want dat is wat je laat leven!
Monique ♥
