Zelfdoding synoniem voor zelfmoord…Confronterend op de maandagmorgen, maar ik snijd het onderwerp toch aan. Word ik blij van het thema zelfdoding? Nee, niet echt. Maar ik sluit mijn ogen niet voor het feit dat zowel ouderen als jongeren, met welke reden dan ook, besluiten hun leven te beëindigen. Het maakt me verdrietig dat iemand het lichtje niet meer ziet aan het einde van de tunnel…
Ik heb een grenzeloze fascinatie voor het leven maar ook voor de dood. Voor beide ben ik niet bang. Ik ben voor de eerste keer in aanraking gekomen met zelfdoding op 15-jarige leeftijd in mijn directe naaste omgeving. Ik was compleet verrast en wist amper van het bestaan af. Waarom zou iemand zich van het leven willen beroven? Er was toch zoveel moois om voor te leven? Ik had zoveel vragen en kreeg daar destijds geen directe antwoorden op. Het lag in die tijd nog onder de sluier van het Taboe. Toch liet het me niet los en ben, na meerdere ervaringen, me erin gaan verdiepen wat iemand er toe beweegt om deze keuze te maken.
Het is natuurlijk een ontzettend gevoelig onderwerp dat de laatste tijd aanweziger lijkt dan ooit. Bij zowel ouderen als jongeren. Het meest recente is de zelfdoding van Joost Zwagerman, maar ook terugdenkend aan de dood van een 20-jarige jongen die zijn ouders in een afscheidsbrief schreef dat hij zijn leven lang gepest en buitengesloten was. Nu benoem ik er 2, maar er zijn natuurlijk vele anderen die het nieuws niet hebben gehaald. Zelfdoding is doodsoorzaak nummer twee onder jongeren in Nederland. Is daar iets aan te doen om dit te voorkomen of op z’n minst meer inzicht in te krijgen?
Als er al een manier is, denk ik dat het bespreekbaar gemaakt moet worden. En waarom zou dat bijvoorbeeld niet op school kunnen? Het vereist dan wel een hele goede inleiding, een goede verhouding binnen de klas, een klimaat waarin dingen vrijuit gezegd kunnen worden, maar wel met wat oudere leerlingen. Ik dacht meer aan voortgezet onderwijs vanaf 13-14 jaar. Er zou bijvoorbeeld tijdens een bepaalde les over zelfdoding gepraat kunnen worden of naar een film of documentaire gekeken kunnen worden.
De film “Spijt”, is daar een voorbeeld van. Dit om binnen de groep een goed en genuanceerd beeld te vormen van het fenomeen zelfdoding bij jongeren. Wellicht is het leerzaam, omdat het vérder gaat dan passief die ene documentaire kijken en netjes een praatje aan te horen. Het spreekt het inlevingsvermogen aan en je wordt op een actieve manier gedwongen om verder te denken. Jongeren denken al veel verder na dan ik destijds en kunnen best dingen in perspectief zien. Of het nu gaat over zelfdoding, pesten, kanker, of wat dan ook. Ik onderschat ze daarin niet. School is er in mijn beleving niet alleen om abstracte formules en kennisfeitjes te leren. School is er ook om je bewust te worden van de dingen die er om je heen gebeuren, de wereld onder ogen te zien, om te leren en écht na te denken. Om je te ontwikkelen als mens. Je brengt er tenslotte ook geruime tijd door. Aangezien je dat thuis of met vrienden misschien minder snel doet, kan een goede leraar je net over die drempel heen helpen. Omdat hij/zij het onbespreekbare ‘bespreekbaar’ kan proberen te maken. Of zeg ik nu iets heel raars?
Want wanneer denk je nou écht na over hoe iemand zich voelt die zó ongelukkig is dat het leven geen zin meer heeft? Wanneer in deze vluchtige wereld van 140 tekens en WhatsApp sta je nog eens stil om je af te vragen hoe het leven moet zijn voor iemand met een terminale ziekte, een depressie, zich eenzaam of alleen voelt als je zelf zo gezegend bent dat je er niet direct mee te maken hebt?
Het is een hele stap om toe te geven dat het psychisch niet goed met je gaat en dat je hulp nodig hebt. Ook tegen mijn kinderen heb ik het nu al gezegd en ik schrijf het hier nu ook. Als je het gevoel hebt dat het echt niet goed met je gaat, zoek dan hulp. Ga naar iemand toe die je vertrouwd en vertel wat er met je aan de hand is en blijf er niet alleen mee rondlopen.
De daad is namelijk onomkeerbaar…
Monique ♥
Wil je reageren, laat dan hieronder↓ je reactie achter!
