Afgelopen week was een drukke week. Ik wilde een blog schrijven over verwachtingen, een mooi onderwerp voor de maandagmorgen, maar ik kreeg hem enerzijds niet lekker uit mijn pen en anderzijds niet gepubliceerd (technisch gezien dan). Van alles geprobeerd, maar het lukte niet. Vreemd, maar ik heb het gelaten. Ik had ook geen inspiratie om over iets anders te schrijven. Geforceerd schrijven werkt nu eenmaal niet bij mij en dat zou je dan lezen. Nu, na het herlezen, wil ik andere dingen schrijven dus het moment was gewoon niet daar. Het was vast de bedoeling dat ik het zou herschrijven. Dus ben opnieuw in de pen geklommen. En toch weer als onderwerp verwachtingen. Het onderwerp liet me niet los.
Je herkent het vast wel. Je zit te wachten op een bericht of een belletje, stiekem rekenend op 
een initiatief van de ander. Nog maar te zwijgen over de ‘power’ van een unread message, maar goed. Een stille hoop maakt zich nog van je meester maar vervolgens gebeurt er niets of iets totaal anders dan je verwacht had. Met mogelijk teleurstelling als gevolg. Hoe vaak gebeurt het je dat je verongelijkt, teleurgesteld of verdrietig voelt omdat de ander niet doet of niet reageert zoals jij graag gewild had? Het maakt dan niet uit of dit nu gaat om hoge, lage of soms idiote verwachtingen. Als ik ze heb krijg ik ze ook niet altijd makkelijk de kop ingedrukt. Of het nu gaat over liefdesrelaties, vriendschappen of whatever.
Verwachtingen hebben vaak te maken met projectie of overdracht. Je weerkaatst bewust of onbewust wat jij denkt en voelt op de ander. In plaats van dat je de ander accepteert in zijn ‘zijn’. En wordt het vervolgens onnodig gecompliceerd gemaakt. Wat weer heel logisch klinkt. 
Hoe hoger je verwachtingen zijn en hoe meer je vast houdt aan die verwachtingen, hoe meer je teleurgesteld gaat worden leert de ervaring. Accepteren dat een ander er andere ideeën op nahoudt en er voor kiest om niet aan jouw verwachtingen te voldoen is eigenlijk de beste optie. Tegelijkertijd heb je het dan niet nodig dat de ander er voor jou voor zorgt dat jij je goed voelt. Daar zorg je dan zelf wel voor. Het raakt je dan ook niet of in ieder geval minder.
Maar goed, makkelijk gezegd, moet je ze nou wel óf niet hebben? Ik weet niet of je dat altijd bewust of onbewust onder controle hebt. Eigenlijk maakt het niet uit. Real life laat je maar al te graag zien dat er, dikwijls achteraf, wél verwachtingen waren. Een verwachting is niets anders dan een verzinsel in je hoofd, gebaseerd op wat je aan ervaringen hebt. En gebaseerd op wat je belangrijk vindt. Ga er dan ook niet blind vanuit dat de ander dat deelt, die heeft simpelweg andere verwachtingen.
Conclusie: Ik ben uiteindelijk verantwoordelijk voor mijn verwachtingen en een ander hoeft daar niet persé aan te voldoen. Ik kijk door mijn bril naar mijn werkelijkheid en de ander naar zijn of haar werkelijkheid. En ja, daar zitten wel eens verschillen tussen. En op sommige dagen heb ik daar meer moeite mee dan op andere dagen. Dat is dan zo.
Monique ♥
